Peter
Versluis...
zijn verhaal over zijn Dakar...
9 januari
2011
Beste
familie,vrienden kennissen en relaties,
Het avontuur zit er voor mij op. Ik vind het zelf een grote teleurstelling
dat we het niet gehaald hebben om de finish van Buenos Aires te
bereiken. Afgelopen nacht moesten wij besluiten de race te stoppen.
In het begin liep het misschien allemaal te goed en vaak valt
het dan later allemaal zo tegen. Ik heb het als erg mooi en uitdagend
ervaren om hieraan mee te mogen doen. Je neemt het op tegen de
wereldtop en daar moet je vaak niet te misselijk over denken.
Toch denk ik dat het goed is geweest zoals het nu gelopen is omdat
je van fouten vaak harder leert als vanaf begin af aan succesvol
te zijn.
Het was spannend voor me om als eerste op dag 1 te starten. Ik
verheugde me er enorm op, maar was gespannen of ik de proef wel
uit zou rijden. De reden hiervoor was dat ik de eerste dag binnen
een uur al verschillende toppers uit Nederland aan de kant zag
staan. Eerst de Ginaf van Wuf van Ginkel, die enorm crashte in
de eerste verbindingsroute. Op de eerste special was Hans Bekx
de eerste die ik zag verdwijnen en de volgende was Gerard de Rooij.
Ik dacht: "Dat gaat lekker hier en ben daar direct mee in
mijn hoofd aan de slag gegaan om daar lering uit te trekken. Ik
ben ben op safe gaan rijden, maar wel met een goede snelheid.
Ongeloofelijk, mijn eerste proef zat erop en we werden 19e. Dat
was supergoed. Ik was tevreden. Zoals iedereen weet rij ik dit
jaar eenmalig de rally samen met Cor Euser en we hebben afgesproken
om en om de dag het stuur uit handen te geven. Zo is het ook gegaan.
Cor is de 2e special gaan rijden en dat ging ook goed, maar....
het ging te hard. Hij werd verrast in een bocht naar rechts, waarop
hij remde en de achterkant van de auto verloor. We raakten hard
een wal aan de linkerkant en raakten vervolgens een boom en we
vlogen over de kop. Gelukkig kwam de truck alleen op zijn dak
terrecht, waardoor de hele achterkant dubbel gevouwen op de truck
stond. Ik stond erbij en we keken elkaar aan en zijn gezamenlijk
aan de slag gegaan om de truck weer op zijn wielen te krijgen.
Dat lukte uiteindelijk met behulp van een Japanner, waarvan ik
de naam ben vergeten. Doet er ook niet toe, maar de man wist wat
hij deed en wist de truck binnen no time op zijn wielen te krijgen.
Hiervoor heeft Jan Lammers met zijn Ginaf ook onze auto dwars
in het pad getrokken, zodat we hem gemakkelijker recht konden
krijgen. Een uur of drie later gingen we weer door en leek de
auto nog redelijk te rijden. We kregen er weer vertrouwen in dat
het voor ons niet afgelopen was.
Toch was het allemaal anders. De auto had meer schade dan we dachten.
De jongens van het team onder leiding van Bert Jan Richters en
Fred van Putten hebben zonder aarzelen de truck zo goed mogelijk
gerepareerd, want Bert Jan en Fred hadden een missie en dat was
drie trucks te laten finishen, waarop Fred van Putten duidelijk
aangaf in zijn interview: "Ik wil er 1 binnen de top 3 hebben
, 1 in de top 5 en 1 in de top 10."... Fred, waarom heb je
zoveel vertrouwen in ons terwijl we gelijk al in de fout zijn
gegaan? Daar heeft hij mij vandaag op geantwoord, samen met Bert
Jan Richters. Beiden zijn er echt emotioneel kapot van dat we
vandaag niet zijn gefinisht. Op het antwoord kom ik zodadelijk
nog terug. Op dag 3 ben ik weer gaan rijden en heb de truck weer
heelhuids thuis gebracht, met een prachtig resultaat. We waren
23e. Super gelopen en we mochten tevreden zijn. Toch begonnen
toen de problemen wel, want tijdens deze proef was de versnellingsbak
kapot gegaan en hebben we met gekruiste vingers de proef uit gereden.
Bij aankomst in het bivak moesten de jongens er weer aan geloven,
want nu moest de versnellingsbak gerepareerd worden. Dat was defect
nummer 2. Op dag 4 is Cor Euser weer gaan rijden en bracht hij
de auto naar de eindstreep op een 18e plaats. Een mooie proef,
die ook een hele snelle proef bleek te zijn. Tijdens werden deze
dag de problemen weer groter aan de auto. Het sper voor en het
banden afloopsysteem - wat je veel gebruikt - werkte niet meer.
Allemaal wel hard nodig als je in de duinen rijdt, welke zomaar
200 meter en zelfs soms 300 meter hoog zijn.
Op dag 5 hadden we het allemaal voor elkaar, want ik ben samen
met een monteur me gaan verdiepen in de schokbrekers en per telefoon
heb ik van Rob de Baar nog wat goede tips gehad. Met deze afstelling
konden we ook tevreden zijn want de proef ging formidabel. We
wisten de 7e positie lang vast te houden, maar moesten de snelheid
halverwege terugbrengen aangezien de druk op het stuursysteem
wegviel. Ik heb werkelijk de blaren op mijn handen gereden om
de truck op het track te houden. Uiteindelijk lagen we op de 11e
positie en was het bivak WERKELIJK in zicht, want we moesten nog
maar 8 km rijden. Ik dacht toen: "Wauw, dit was zwaar maar
super!" We hadden 1x vast gestaan en verder verliep het goed.
Pieter van Kruijsdijk navigeerde top en bracht ons via de kortste
en snelste route op een mooie positie op haar plaats. Maar juich
nooit te vroeg, want ook hier sloeg het noodlot toe. De stuurpomp
liet ons in de steek op het moment dat we voor een rechte afdaling
stonden. We konden zonder stuur niet verder en werden we gedwongen
een plan te maken. Er kwam een kleine Suzuki jeep 4x4 langsrijden,
met twee lokale jongens uit Chili. Die vroeg ik of zij mij naar
beneden naar het bivak konden brengen, om spullen te halen. We
waren zo beneden en ik ben spullen wezen halen. Toen nog terug,
want de truck stond bovenop een duin, 2 km hoog... en daar ben
je niet zomaar. Die rit heeft bijna twee uur geduurd en ik kwam
om middernacht bij de truck aan, waar Cor Euser en Pieter van
Kruijsdijk op mij stonden te wachten. We hebben de stuurpomp vervangen
en zijn rond drie uur naar beneden komen rijden. Uiteindelijk
waren we om rond half 4 in het bivak en zijn de jongens direct
aan de slag gegaan. Wij snel -om half vijf- naar bed, want we
moesten er om 07:30u weer uit om te gaan starten. Dat werd dus
proef 6.
Er werd gestart en we gingen deze dag voor het eerst door extreem
hoge duinen, waar je bijna niet op weet te komen. Toch gingen
we er redelijk doorheen en we kwamen er mooi uit na 2x vast te
hebben gezeten. Na ruim tweeenhalf uur door 25km duin op zaterdag.
En het eerdere gevaar leek voorbij. We waren blij dat we dat achter
de rug hadden, want we liepen zelf ook 1 op 1 liter water van
het geschep en gesleep met de sleepkabel, om ons er uit te trekken
door voorbijgaande andere deelnemers. Alle deelnemers uit Nederland
zullen -indien mogelijk- elkaar altijd helpen, dat is de erecode.
Uiteindelijk ging het nu helemaal fout. Pieter van Kruijsdijk
maakte een fout in het navigeren en stuurde ons de verkeerde kant
op. We kwamen uit aan de voet van de grote berg, waar de proeven
in liepen. Dat was een dure fout, want we wisten op geen enkele
manier meer op de berg te komen. We zijn met zelfs een aanloop
van enkele kilometers met een snelheid van 150km per uur de berg
op gereden, maar de berg was sterker dan wij. We kwamen nooit
meer boven. We konden toen twee dingen doen, of stoppen of opnieuw
starten en alles opnieuw doen. Stoppen was al snel geen optie,
want dan zou het afgelopen zijn. Maar.... opnieuw starten was
opnieuw duinen doen, die volledig kapot gereden waren door de
andere deelnemers. Bovendien gedeeltelijk in het donker door de
proeven heen, want we moesten nog 500km rijden. We besloten opnieuw
te starten en zijn eraan begonnen. Al snel kwamen we weer in de
duinen en we kwamen al heel snel muurvast te zitten. Na ruim een
uur waren we weer los en zijn we weer verder gegaan. Al snel kwamen
we weer vast te zitten en deze keer moesten we luchtkussens gebruiken
om los te komen. Ook dat lukte weer en konden weer verder. Toch
moest de techniek ons natuurlijk weer pakken en ging er een steunlager
met homokineet kapot en moesten we daar weer de nodige uren aan
sleutelen. Bovendien was het echt bloed en bloedheet. Toch kregen
we de zaak weer in orde en zijn we weer verder gereden. Maar we
wisten of het laat aankomen was of tussentijds de proef verlaten
of wordt het doorgaan en slapen in de bergen tot het licht word.
Aangezien de dag erop rust dag was, konden we tot de andere dag
18 :00 uur binnen komen in het bivak. Zowel Cor als Pieter als
ik besloten door te gaan want we wilden niet uit de wedstrijd.
De piste werd zwaarder en zwaarder en de stuurpomp begon weer
streken te krijgen.
Uiteindelijk werd het donker en we reden afgelopen nacht nog maar
30 ± 40 km door de bergen en over de proef heen, want elk foutje
kan fataal zijn. De hoogtes zijn bizar en levensmoe ben ik nog
niet. We besloten tot CP post 3 te rijden en daar te slapen tot
het licht was. En dan zouden we aan wederom een zware piste gaan
beginnen, met weer veel duinen, die nog extremer waren dan de
vorige. Bij controle terwijl we om de truck heen liepen, viel
het Cor Euser op dat we al onze gereedschappen verloren waren.
De belangrijkste luchtslangen en het verdeelblok en de luchtkussens,
om de auto mee op te pompen als er iets stuk is. Verder waren
er nog vele andere gereedschappen uit de auto gevallen tijdens
de race, doordat het luik opengeschoten was. Normaal zou in zoên
geval de gereedschappen in de opbouw blijven zitten, maar die
waren we kwijt door de rol van dag 2. Dat betekende dat we werkelijk
met 1 been door de woestijn moesten gaan rijden en daardoor wel
eens de complete truck konden verspelen. Daarom moest er een besluit
komen dat heel moeilijk was. Toch werd toch besloten om te stoppen.
Moeheid en emotie speelde een grote rol, want nu zit ik te typen
en denk ik bij mezelf, "Watje!... waarom niet door tot het
bittere eind?`. Je had toch nog kunnen rijden? Wie zegt dat jij
die duinen niet aan had gekund ?" Achteraf hebben we het
beste besluit genomen door te stoppen, want de andere duinen waren
nog veel zwaarder. Ook mijn teamgenoten Frans Echter en Marcel
van Vliet kwamen soms stil te staan en die hebben echt veel ervaring.
We hadden er nooit in een keer doorheen gereden, dat was zeker
geweest. We kwamen vandaag op zaterdag 8 januari om 11 uur het
bivak binnen en mensen die niets wisten van onze tragedie, stonden
te zwaaien omdat ze dachten dat we het gehaald hadden. Ik zat
achter het stuur met een brok in mijn keel een beetje te slikken
en een woord was genoeg om mij te laten huilen als een klein kindje.
Ook hoorde ik de avond ervoor dat mijn dochter Nova haar papa
enorm miste en het thuisfront ontwijkt om niet thuis te zijn,
zodat ze er niet aan denkt. Dat deed me pijn. In het bivak aangekomen
leerde ik in 1 minuut wat mijn teamgenoten voor mij betekenden,
want ze stonden op mij te wachten alsof er een kampioen aan kwam
rijden, maar het tegendeel was waar, er kwamen verliezers aan.
Mijn mentaliteit is winnen, maar nu was het zeker uitrijden. Ook
Bert Jan Richters en Fred van Putten waren hiervoor gegaan, maar
het lukte niet. De crash met Cor van afgelopen dinsdag op proef
2, was een race tegen de klok geworden. Hij doet dat natuurlijk
ook niet met opzet, maar in zoên geval is het allemaal erg zuur.
Bij het uitstappen van de truck ben ik samen met Bert Jan een
potje gaan zitten huilen en vertelde mijn verhaal. Zowel Fred
als Bert Jan, evenals alle monteurs, feliciteerde mij, want ik
hoefde me niet te schamen. Zelfs onze toppers in ons midden -Frans
Echter en Marcel van Vliet- hadden het heel zwaar in deze proef.
Ik zou nog antwoord geven over het antwoord van Fred en Bert Jan,
waarom zoveel vertrouwen? Ze kende mij niet en weten nooit wat
er in iemand schuilt. Maar je leert elkaar kennen in zulke omstandigen
en situaties. Dat geldt voor hen in mijn geval. Ze leerden mij
pas echt kennen gedurende deze dagen en ik hoorde erbij in hun
team. De dingen die daarna door hun gezegd zijn schrijf ik niet
op, want ik zou er bijna van naast mijn schoenen gaan lopen. Maar
zoals ik van jullie wel mag vernemen, dat ik voor vol aangezien
wordt in deze sport. Dus ik heb nog een missie te doen en dat
is volgend jaar uitrijden met een resultaat waarop we in ons team
en in Nederland blij mee mogen zijn.
Deze week blijf ik in Chili en Argentinie totdat beide andere
auto's van Frans en Marcel over de finisch zijn. Volgende week
zaterdag gaan we proosten op een hopenlijk toch een succesvol
Dakar 2011. Diverse goede vrienden en relaties komen ook naar
Buenos Aires toe, die ik daar zal verwelkomen samen met het team
van VeKa MAN with a Mission. Ik blijf deze week bij het team en
ga ondersteunen waar ik het kan en betrokken blijven totdat alles
achter de rug is.
Rest me wel te zeggen dat ik echt enorm onder de indruk ben van
de belangstelling die iedereen heeft gegeven en nu nog steeds
geeft. Het doet ons en mij goed. Ik had dit nooit verwacht, maar
wat is iedereen laaiend enthousiast over onze sport. Familie,
vrienden en kennissen bellen, sms-en en emailen en sturen berichten
op de meest vreemde tijden. Alleen dat is al waar je de missie
Dakar voor wil meemaken. Dat ga ik ook zeker doen. Volgend jaar
ben ik er weer klaar voor. Besloten is al wel dat ik eenmalig
het stuur heb gedeeld, maar volgend jaar ga ik hem zelf rijden
zonder andere rijder. De cabine zal ik delen met een navigator
en een monteur. Of het Pieter van Kruijsdijk gaat worden, daarover
heb ik het met Pieter al lichtelijk over gehad. Dus we gaan er
weer voor zitten. Cor Euser zal mischien ook zelf achter een stuur
gaan zitten, maar daarvoor is het nu nog te vroeg.
Alle sponsoren wil ik hierbij nog eens bedanken. Eind februari
nodig ik alle relaties uit voor een Open Dag in de Kurenpolder.
Iedereen kan dan zelf ervaren wat het is om met een Dakar truck
onderweg te zijn. Stuur even een email, dan maakt je kans om mee
te rijden over een klassementsproef.
Ik ga stoppen met mijn verhaal, want ik krijg elke keer weer een
klote gevoel. In elk geval iedereen heel hartelijk dank en ik
hoop dat jullie mij tijdens alle andere Dakars op dezelfde wijze
blijven ondersteunen. Ik vond het geweldig! Tevens hoop ik dat
jullie de komende week zullen duimen voor onze andere VeKa MAN-team
rijders Marcel en Frans, want we gaan proberen die Russen het
moeilijk te maken.
Groeten uit Arica in Chili,
Peter Versluis
www.VEKA-Racing.nl
|
